De laatste dagen ben ik weer wat aan het mijmeren over moeilijk doen. En wat dat dan is. Ik herinner me nog dat een goede vriend me een paar jaar geleden toesnauwde dat ik niet zo moeilijk moest doen. Dat ik helemaal perplex was. Ik moeilijk? op dat moment? Huh? Het was een moment waarop ik er bewust voor koos mijn waarheid te delen, en niet mee te gaan in wat er van me verwacht werd. Ik besloot het spel niet meer mee te spelen. Hij vond dat kennelijk verdraaid lastig. Maar wat is nou moeilijk doen? 
Me dunkt dat ik genoeg moeilijk gedaan heb. Haha en nog. Hoe meer ik ervoor kies open en eerlijk te zijn over hoe iets voor mij is, hoe ik iets zie, hoe eerlijker, puurder en warser van toestanden mijn leven wordt. Althans in de omgang met mensen die ook zo leven, of althans dat trachten te doen. Volle verantwoordelijkheid nemen voor dat wat raakt of dat wat ik vind. Beseffen dat dat mijn waarheid is, en niet dè waarheid. En dat mijn waarheid best wel naast die van jou kan. En naast die miljoenen anderen. Dat wat ik vind en ervaar eigenlijk nooit iets over jou of over de ander zegt. Zo bevrijdend om zo samen met anderen te kunnen zijn en leven. En dat het soms lastig is als mensen zich ineens aangevallen voelen en dat dan bij mij neerleggen.
Dat daar dat moeilijk doen, of juist niet zit. Ik zag ook de documentaire die Sunny Bergman over mannen en mannelijkheid maakten. Daar was ze op een gegeven moment op een bijeenkomst van een man die tegen het feminisme was, aangaf dat het feminisme en de vrouwen die zich niet meer onder de duim laten houden, de mannen in verwarring brengen. Want wat moeten zij dan? He?? Dat denk ik dan. Alle ruimte die er is, maar dan iets moeilijk vinden omdat je het niet meer kunt doen zoals je het altijd gedaan hebt. Het spel. Mijn vrije interpretatie, maar raakt aan datzelfde.
Dingen veranderen, fouten worden gemaakt, mensen doen iets, of niet. Het is wat het is. En dat is misschien wel eens moeilijk om daar mee om te gaan, maar de situatie op zichzelf is klip en klaar. Projecteren, moeilijk doen… Mijn favoriete overleving. En heerlijk om dat soms bij anderen te zien, en me verwonderd te voelen. En dat ik het oprecht niet begrijp.
Ja sinds ik ben gestopt met worstelen* is mijn leven een stuk leuker en vooral makkelijker geworden.
* en ja natuurlijk worstel en foeter ik ook nog wel. En heerlijk om dan gespiegeld te worden of uitgelachen door een vriendin.
Dat wilde er even uit, de wereld in. Fijne dag 